Aşk

Aşk geçici değil, heves geçici...Biten aşk değil ümit belki zamanla. İnsanın içindeki hem en büyük güç, hem de en büyük zayıflık aşk...En mutlu olduğun anda bile kırılmanın korkusunu taşır aşk içinde yaşadıkça ki, asıl o korkudur aşk. Gözlerinin içi gülüyor sevdiğimin, o gözlere bakmak yaşamak, yaşamak aşk...

Anlayış

Anlaşılmayı beklerken anlayışla dolu bir gülücüğü esirgiyorsak ağlamaklı bir candan, o zaman soruların cevabı için aynaya bakmamız yeterli...Ben neden anlamıyorsam onlarda beni o yüzden anlamıyorlar! Anlayışla dolu bir bakış bile kırar buzları. Herkes farklı, herkesin doğruları kendine göre farklı. Aynı noktada kesişmekle sevmek uzak köşeler ki sevmenin başka hiçbirşeyle ilgisi yok ruhtan başka...Herkesi daha iyi anlıyorum artık, kurallar ve yargılarla değil anlayışla girebilirim insanların ruhlarına ki o canlara çok değer veriyorum.

Meleğim...

Tatlı meleğim, dostum, canım benim. Kurduğumuz hayalleri, paylaştığımız sevinçleri, tattığımız hüzünleri, gerçek olan hayallerimizi, masum gözyaşlarımızı ve söylediğimiz şarkılarıda yanında götür. Sevincine sevinç ekle, git hayallerinin peşine ve dönüşün muhteşem olsun...O mezuniyet gününden sonra hayatlarımız başka yönlere savrulsada tek dileğim gittiğin yerde aradıklarını bulman! Kimbilir bizleri, büyük şehirlerin temiz kalpli kızlarını küçücük bir kentte dert ortağı yapan kader, birgün tekrar biraraya getirecek ve belki de bu o kadar uzak değil:) Kendinle iyi anlaş arkadaşım, su gibi git gel, gülücükler eksik olmasın güzel yüzünden, bizleri de unutma sakın...

;)

Yarınları umutla düşünmek mutlu ediyor beni. Mutluluk benim içimde, sevgimin içinde, uzaklarda aramamasını bilecek kadar büyüdüm artık...Evde geçen zamanların içindeyim, yemek yapmasını öğrendim, her zaman, yaşamın her parçası birşeyler öğretir insana, yeterki mutluluk duymanın tadına varabilelim! Evde insanın canı sıkılıyor, birkaç ders kadar ayakbağım olduğundan evde takıldım, her yapmak istediğimle başka birşey çakışıyor. Şubata kadar hayata hazırlıyorum kendimi, toprağın altından güneşe açılacak tomurcuk gibi...Yarın kocaman bir aşkı görmeye gidiyorum, özlem doluyum ve gideceğim yer hayatımın en rahat ve neşeli geçen günlerimin yeri... Anlamını hala yitirmedi benim için, kocaman bir aşk büyüttü oranın güneşi:) Günler böyle geçip giderken biliyorum kıymetini yaşadığım her sevginin, güzel taraflarımı gönlüne yazan herkesin, Kordon'da yürümenin verdiği keyfin, kardeşimle keyifle yediğimiz yemeklerin lezzetinin...Sağlık ve huzur dilerim herzaman içimize ve eksik olmasın umudumuz hayatımızdan...

Büyümek

Annem bugün anneannemlerde iki yaşına basmış küçük bir kız çocuğunun resmini bulmuş (bilin bakalım kim:)). Küçücük elleriyle kocaman bir bıçakla pastasını keser gibi yapıyormuş doğumgününde kız çocuğu, sanki öyle hep ufacık kalacakmış gibi duruyormuş resimde:) Annem hemen cebine atmış tabi resmi:) Öyle bir anlatışı vardı ki telefonda içim ısındı... Bize olan özlemini, ona duyduğum özlemi yineledim. Özlemle karışık bir mutluluk aktı içime. Annem nasıl büyüdüğümüze inanamıyor ve işin ilginci benim bir tarafım o küçük çocuktan oluşuyor, pek büyümüş gibi gelmiyorum kendime, sanki hep içimdeki çocukla yaşayacakmışım gibi hissediyorum. Uzun zamandır uzak yaşıyorum evden okul nedeniyle, buna alıştım. Ne yalnızlık ne de korkularım güçsüz bir hale getirmedi beni ama o küçük kız çocuğu gibi annemin kucağını özledim hep. Hala da özlüyorum, belki bir o kadar da şımartılamak istiyorum bazen:) Silik değil çocukluğum hafızamda, o minikkızı hatırlıyorum dün gibi. Sevgiyi bolca hissettim çocukken de herzaman olduğu gibi...Ve şimdi o doğumgünümde çekilmiş, dalgalı saçlı, minik halde olduğum resmim düşündürdü bana bunları. O resme özlemle bakan annemi ve babamı çok seviyorum çok...Nasıl mı geldik boya annecim? SEVGİNLE, SEVGİMİZLE:)

Uğurlu günler:)

Az önce düştü sevdiğim tanıştığımız, bir aşk büyütüp yetiştirdiğimiz küçük kentin yollarına...İyki büyütmüşüm içimde aşkını, iyki sevmişim, açılmadan önce belki bir nebze kırılmalı yürek, kırılmalı ki büyümeli, kırmamasını öğrenmeli...Şimdi alabildiğine seviyorum işte, yüzünün her zerresini, bana her bakışını, ellerimi ısıtmasını, gülümsemesini gözleriyle... ve korkuyorum, insan çok mutluyken mi çok korkar...Hazinem gibi o benim neden mi? Aylarca, yıllarca tek bir kelimesini defalarca düşündüm, bir mesajını defalarca okudum, çok hastayken bile bir dakika yüzünü görebilmek için yerimden kalkabildim, sınavımdan kaldım, ağladım...Sonra dedim ki yapma kükedisi senin masalın bu, hep külkedisi kazanacak değil ya vazgeç! Vazgeçemedim! Şimdi yanımda, içimi titretiyor her bakışıyla...Her bakışını hazinem gibi saklıyorum, masal kahramanı gibiyim dimi? Öyleyim biliyorum hatta Türk filmlerinden çıkmış gibi gözüküyor da olabiliirm:) Olsun ben hep sevdim ki Türkan Şoray'ın buğulu gözlerini:) Özlediğim aşka bıraktım kendimi...Şimdiye kadar neden bırakmamışım ki? Birine bağlanmaktan ürktüm hep ve işte bağlanıyorum, düğümler sıkı ve korkunç değil güzelmiş bu, bileklerimizi değil yüreklerimizi zincirliyoruz...Seviyorum, alabildiğine seviyorum ve şimdi tanıştığımız deniz kokan kente uğurladım onu, özlemek bile güzel... Seni için ağladığım sokaklara selam söyle aşkım , de ki:yanındayım artık, ağlamaklı değil külkedisi...

Yıldızlar

Bütün yıldızlar senin gözlerinin içinde bana armağan edilmiş gibi hissediyorum, dillendirmeye korkuyorum, yalnızca yaşıyorum bu kez hiç anlatmadan. Bana birtanem demeni ne kadar özlemişim...Aşkın bana geri geldiği üç ekim sabahını ben hiç unutmayacağım...

İçimin sesleri

İzmir'e yağmur yağdı bugün, bitmek bilmedi gök gürültüsü, sıkıntıksından belliydi havanın, içim gibi ağladı...Güzel şehir burası, kordonda yürüyüşler, karşıyakaya vapurla geçişler, insana verdiği bi huzur var. Oldum olası sevdim denizin kokusunu içime çekmeyi.

Yazdıklarımı draft ediyorum bazen, aslında kimsenin okumasını istemediğim şeyleri yazıyorum buraya, insan içinin burkulmasını ya da boş ümitlerini, hiç söylemek istemediği öfkelerini neden birileri okusun istesin ki? Demek herkese rağmen biri var, beni duymasını istediğim, kimbilir:) Herkesin herkese içten içe küstüğü bi yer vardır ya; ben burda yazarak hep ebeleniyorum:) aslında hiç istemiyorum ama gücüm yetmiyor her kırgınlığı ya da umudu içimde tutmaya...

Yeni bir şeylere tutunmaya çalışırken prosedürler yüzünden yolculuk yapmak zorunda kalıyorum sıkça, şu okuldan bi el etek çeksem daha huzurlu olacağım ama üç ders kadar daha dayanmam gerekecek işte...Bir yolu geride bırakıp yeni bir yaşama başlarken eskiler kendini unutturmuyor bazen, rafa kaldırsam da bırakamıyorum tozlansın, arada bir tozunu alıyorum...

Bırakalım düşünmeyenler düşünsün bazı şeyleri, düşün-üzül nereye kadar ki? Peşimi bırakmayan tutkularıma son veriyorum çünkü çabalarımı hiçe sayıp beni yerimde döndürüyorlar aslında buna hiç izin vermemeliydim! Aşk dediğimiz şey belkide odak noktamızı bulanıklaştırıyor sadece, bilmiyorum bilmiyorum...Bazen bir gülümseme tüm kızgınlığımı alıp götürüyor.

Bunların yanında yeni bir eve, yeni bir şehre taşınmış olmaya alıştım, evimizi çok seviyorum tabii evimizi paylaştığım kardeşimi çokçok:)

AYRILIK SEVDAYA DAHİL...

ÖZLEDİM...

Seni Saklayacağım

Seni saklayacağım inan

Yazdıklarımda, çizdiklerimde,

Şarkılarımda, sözlerimde

Sen kalacaksın kimse bilmeyecek

Ve kimseler görmeyecek seni,

Yaşayacaksın gözlerimde.

Sen göreceksin, duyacaksın,

Parıldayan bir sevi sıcaklığı,

Uyuyacak, uyanacaksın.

Bakacaksın, benzemiyor

Gelen günler geçenlere,

Dalacaksın.

Bir seviyi anlamak bir yaşam harcamaktır, Harcayacaksın.

Seni yaşayacağım, anlatılmaz,

Yaşayacağım gözlerimde;

Gözlerimde saklayacağım.

Bir gün, tam anlatmaya..

Bakacaksın,

Gözlerimi kapayacağım..

Anlayacaksın

ÖZDEMİR ASAF

Gülümse

Gülümse hadi gülümse bulutlar gitsin...

Yoksa ben nasıl yenilenirim, hadi gülümse...

Belki şehre bir film gelir

Bir güzel orman olur yazılarda

İklim değişir,

Akdeniz olur gülümse...

Tut ki karnım acıktı anneme küstüm Tüm şehir bana küstü...

Bir kedim bile yok anlıyor musun?

Hadi gülümse...

Sazlarım vardı ırmaklarım vardı,

Çakıl taşlarım vardı benim

Ama sen başkasın

Anlıyor musun BAŞKASIN!!!

Hayal

Huzurlu sakin bir akşam üzeri, ayaklarımı denize sokmuşum ve gecenin sessizliğini dinliyorum... yıldızlar parıldıyor, deniz sakin, kafamı tırmalayan hiçbir insanı ve hiçbir işi düşünmeden yalnız bir gece geçiriyorum... kimse beni rahatsız etmiyor, hiçbir hayal, hiçbir korku...elimde bir parça simit, balıklara atıyorum...

Bir evin tek insanı olmak

Yalnızlığa alışmıştı yüreğim bir zamanlar...Aslında yalnızlık diye birşey yoktu, ekmeğini bana bölen güler yüzlü dostlarım vardı herzaman...Ama bir evin bir insanı olmaktan bahsedecek olursak, zor günler vardı. En çok kendine kızınca istemessin yalnızlığı, biri hafifletmelidir kendine kestiğin cezayı, herzamanda o dost kapısını çalmassın ya bazen de uğraşırsın kendinle...Kavganı edersin başını koyduğun yastıkla! Sonra zaman geçtikçe; rüzgarın çıkardığı seslere, üst komşunun tıkırtılara, birdenbire duvarda duran tablodan ya da sandalyeden gelen çıt sesine nasıl duyarsızlaşıyorsan; kendinden gelen sesleride duymamaya alışıyorsun. Tabi hayattan ne istediğini, ne beklediğini değil! Kendini rahat bırakmayı öğreniyorsun, ne yaşarsan yaşa sabırla beklemeyi...İnsanları kırarsan bu sessizliğin hep süregeleceğini düşünüyorsun. İnsanlara manevi bağlılığın daha çok oluyor ama kimse seni kurallarıyla zincirleyemiyor! Evde çok sustuğun için dışarda biraz fazla konuşuyorsun, bu çok komik insan kendini illa dengeliyor. Daha dikkatli ama tüm yükün üzerinde olduğu için asabi, daha pozitif ama sağlamcı oluyorsun. Yalnızlık denilir mi benimkisine bilmem ki? Bir sürü gerçek dostum fakat kendimle daha çok yaşadığım bir hayatım vardı...O evle çok sırrımı paylaştığımı düşünüyorum, zaten arkadaşlarımla seslerim yankılanıyordur boş evin duvarlarında şimdi...Sabahları ilk derse geç kalırdım, yalnız olunca kimse zorla dürtüp uyandıramıyor sonra bütün gün ve gece arkadaşlarımla geçirdikten sonra gene mümkünse evime gelirdim( son sene hariç, çünkü son sene bir türlü dostlarımdan ayrılamadım:)). Bunada yalnızlık denir mi bilmem ama bir evin tek insanıydım işte:) Zordu bazen çok zordu ama öğreneceklerim vardı yalnızlıktan ki yaşadım...Şimdi mutluyum yeni evimde ve yerimde fakat eski yerimide, evimide hep seveceğim, evde yalnız kaldıysam da:)

Sevgim

Selamladığım gibi uğurladım evimi 28.08.2006 akşam üzeri...ve yağmurdan görünmedi gözyaşlarım...Keşke hep hüzünlendiğimde yağmur yağsa...

Balkonuma bir kumru yuva yapmış, ikide yumurta, eşide beklemede, en son gün gördüm evden gitmeden, balkonumda yeni bir hayat başlıyordu ve aklımda en son o küçük iki yumurta ve kumrular kaldı. Onları en son gün farkettiğim gibi ayrılmama yakın farkettim kendi mutluluğumu o küçük kentin içinde...Bu kadar mutlu, huzurlu yerlerde olmak istiyorum hep, böyle samimi ilişkilerim olsun dostlarımla hep ve ben korkmadan seveyim özgürce...Büyüklüğe, gösterişe değil en çok sevgiye ihtiyacım var, çünkü ben buna alıştım o küçük kentte...

Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın...

Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın...

Anlaşılmak...

Herkesin herşeyi anlamasını bekleyemessin. Sen yürüyüp gideceksin. Anlayan anlayacak, anlamayan anlamayacak, bütün dünyaya yetişemessin ki!

Aynı günü,aynı anda anmak:)

12 Ağustos...tarihe bakıp bakıp, bugün birşey mi vardı dediğin günler vardır ya, dün öyle bir gündü...Telefonum sinyal verene kadar da anlayamadığım günün ne önemi olduğunu...Çay bahçesinde ders çalışıyorduk, sıcaklardan evde durmak mümkün değildi, açık hava keyfimizide yerine getirmişti ve birden bir mesajla kaldırdım kafamı önümdeki notlardan. "Tam bir sene önce şu anda nerdeydik, düşün bakalım bulabilecek misin?" yazmıştı Yalçın ve hemen arkasından telefonum randevu sinyalini verdi, bir yandan mesaja cevap verirken bir yandan da Melek' i aramak için acele etmeliydim! Çünkü biz bir sene önce 12 Ağustosta hepimiz aynı saate telefonlarımızı ayarlamıştık, çok güzel bir geceydi ve hatırlamak istedik hep...Üçümüzde çok duygulandık ve tahmin ettiğimiz gibi üçümüzde ayrı yerlerdeyiz...Dün o bahanede ki geceye en yakın bendim çünkü ordaki müzik sesi yetişiyordu kulağıma kristalde otururken...O günleri özlüyor ve dostlarımı seviyorum...

Bir hafta önce Melekle birlikte Bahane'de gitar dinlerken birden gözlerimiz kocaman açılmış ve o gün ne zamandı tarihine bakalım demiştik! Telefonlara baktığımızda daha bir hafta olduğunu gördük, ama zamanı gelince hatırlatan yine telefonlarımız olmuştu:) Biz bundan sonra bu günü kutlayacağız;) Çünkü öyle günler gelecek ki hepimiz hayatın içine dalmış olacağız ve ummadığımız bir anda telefonumuzun sinyal vermesi ve belki de çoktandır bir türlü aramaya fırsat bulamadığımız dostumuzu aramak için elimizin telefona gitmesi ve ummadığımız anda onun hayatındaki değişiklikleri ve mutlulukları dinlemek, muhabbetimizin kaldığı samimiyetle akıp gittiğine tanık olmak... güzel olsa gerek:) Hatırlamıyorum hangi uyruk olduğunu, belki İngiliz bir aileydi, internette dolaşıyordu mail; her sene aynı gün, aynı anda, aynı yerde, bir resim çektiriyorlardı ve bunun albümü dolaşıyordu mail kutularımızda...Zamanın insanı nasıl değiştirdiğini onlar resimlerde görüyordu. Biz ise o değişimleri o gün birbirimiz görmesekte hayal edeceğiz galiba...Sizi seviyorum dostlarım...

Gürültü dedim ama...

Benim gürültüm kafamda, kendimle, yazdıklarımla, kimseyi de rahatsız etmiyorum...Bu ne gürültü kirliliği ya iki gecedir Didem'le sıçrayarak uyanıyoruz ve uykumuz kaçıyor...Üstümüzde tadilat yapan yönetici insanı sabahın dörtbuçuğunda kafamıza çivi çakmaya, hatta balyozla kafamızı dağıtmaya uğraşıyordu! Kaloriferi kırıyordum az daha, öyle bir vurdum ama ne fayda iki dakka sonra tekrar başladı balyozlamaya! Bu gece ise beş on serserinin küfür sesleriyle uyandık, aşağıda kıyamet kopuyordu, polisler gelmiş zaptedemiyorlar, nedense arkadaşlar içkiyi ağızlarıyla içmemişler...Bakın biz öğrenciyiz, okulumuzu bitirmemeiz lazım tamammı, yeter, tadilatınıza da sizede başlıycam artık! Ayıp denen birşay var ya! bak hala balyozluyorlar, bencillik bu oofff!!

Gece

Bir gecede erken yatayım dedim ama mümkün mü uyumam? İllaki yapacağım gürültümü...

"İnce bir sızı var kalbimde. İnce ama derinde...dokununca yanıyor, o yüzden

-arkadaşım- uzak dur kalbimden" diye söylenirken içimden bir hışımla kalkıp pencereye attım kendimi. Sarhoş bir adam zigzag çiziyor kaldırımda, çöp arabasının arkasından koşturuyor çöpçüler, elele bir çift yürüyor gamsızca, gerisi sessizlik işte...Gündüzün karışıklığında sessiz kalmaktansa gece gürültü yapmak işime geliyor galiba. Gündüz sessiz ve masumca uyuyorum, saklandığım birşeyler mi var? Ya da kabullenmediğim? Yok canım yapmam ben öyle şeyler:)

AĞUSTOS AYINDAKİ EN GÜZEL GÜN

CANIM ANNEMİN DOĞUMGÜNÜ KUTLU OLSUN:))))))))))

Bazı günler

Bazı günler vardır diğer günlerden farklı, ne olsa silinmez hafızamdan...Halbuki unuturum sıradan düşüncelerimin içinde kaybolduğum günleri, belki hiç sıradan değildir o düşüncelerde zamanla sıradanlaşırlar bilinmez...Bazı günler yerin dibine batmışken, bazı günler yerdeyimdir de uçuyorum zannederim! Hayat sıradanlığını da, ateşinide, acısını da sonuna kadar hissetirir; ben yalnızca alışırım zamanla hepsine bir de yaşarım sakınmadan kendimden hiçbir duyguyu...zaman geçer, unutulan unutulur yerine yeni yaşanmışlıklar gelir elbet...Ama bazı günler unutulmaz işte...

Kırlangıç

"Kırlangıcın biri, bir adama aşık olmuş. Cesaretini toplayıp penceresine konmuş. Önce olabildiğince dik durmuş, Sonra gagasıyla cama vurmuş.

'-Tık... tık tık...'

Çok meşgulmüş adam... öfkeyle cama dönüp bakmış:

'-Kimmiş onu işinden alıkoyan?'

Kırlangıcın minik kalbinde amansız bir heyecan Kırık sözcükler dökülmüş gagasından...

'-Hey adam, seni nicedir izliyorum. Sorma nedenini, niçinini, ama galiba seni seviyorum'.
Şaşırmış adam,

'-Sen de nerden çıktın şimdi, Tam aklımı toplayacakken bozdun işimi...'

Şöyle bir tüylerini kabartmış kırlangıç, ve aklındaki planı çıtlatmış:

'-Aç pencereyi beni içeri al sen, birlikte yaşayalım ebediyen... hem sofrada ortağın olurum, hem evde eğlencen'.

Parlamış adam: '-Şuna da bakın neler diyor bu... Haddini bil, hiç kuş insana aşık olur mu?'

'-Soğuklar başladı bak, üşüyorum dışarda. Alırsan içeri, deva olurum yanlızlığına da...'

Hepten kızmış adam, kovmuş kırlangıcı camın önünden

'-Yürü git işine, yalnızlığımdan memnunum ben"

Bükmüş gagasını zavallı kırlangıç, Uçmuş semaya doğru, kanadı kırık...
Gel zaman git zaman, kırlangıçın hemen ardından, bizim adamı pişmanlık basmış:

'Hay aptal kafam, ben ne halt ettim, ayağıma gelen fırsatı teptim'.

Sonra teselli etmiş yalnız kalbini:

'-Sıcaklar başlayınca gelir kırlangıcım. Onu içeri alır yalnızlığımı paylaşırım".

Kış geçip de yaz gelince, yalnız adam başlamış beklemeye... Ama sevdalısı uğramamış bile bir kere... Akın akın gelen sürülere sormuş, Onun kırlangıcından eser yokmuş. Öyle üzülmüş ki, gidip bilge kişiye danışmış. Hem kırlangıcı, hem kendi eşekliğini anlatmış. Bilge kişi almış adamın mesajını,

Lakin üzüntüyle sallamış başını: "A benim yalnız oğlum. Ne kadar efkarlansan azdır. Çünkü kırlangıçların ömrü 6 aydır".

Neden bilmem ayağımıza gelen aşkı görmek istemeyiz bazen...Yalnızlıktan korkutucu olabilir mi çok sevmek? Altı ay olmasa da ömrümüz giden günler geri gelir mi yeniden?? sevmenin sevilmenin kıymetini anlamalıyız zaman geçmeden...

Küçük bir korku...

Dün gece yazacak çok düşüncem vardı fakat ben arkadaşımın evindeydim. Şimdi ise yazacak düşüncelerim benimle oyun oynar gibi kayboldular...Güzel bir sevgi, bir parça korku, bir parça hüzün ve birçok karar arasında yalpalıyorum bugünlerde...Yaşadıklarım çok, yazacak boşluğum yok...aslında hayatımda en çok bir durup neler oluyor diye düşünecek zamanım olmadığında korkuyorum yanlış yapmaktan ve kırılmaktan... Dopdolu olmak çok güzel bundan şikayetçi değilim ama dedim ya bazen korkuyorum işte ve bazen en çok arkama bakmadan kaçıp gitmekten korkuyorum...

Beklemek

Uzun süre beklediğim yaşantıma ışık veren olaylar, hepte en beklemediğim anda karşıma çıkıyorlar:) Kasten yaşamıma istediğim fırsatlar, umutlar, pırıltılar; onları en çok rüya zannettiğim anda gerçek oluyorlar, tuhaf değil mi:)

Sessiz Mutluluk

Bugün mutluyum ben...birşey yazıp içimdekileri dökmek isterdim bu mutluluğa dair fakat neden bilmiyorum ama bu sefer büyüsünü bozmak istemiyorum . Çok zor değil anlatmak ama canım sessiz kalmak istiyor...

Şaşkın

Bu bakışlar kime, nereye...yoksa o zamandan girdim mi zaman tüneline? Yeni inmiştim kürsüden dostlarım gerideydi... nerden geldim nereye gidiyorum. Hayat nerelere götürüyor bizleri? Hem mutlu, hem hüzünlü bir gündü, acayipti, bittiğinin kanıtıydı beş senenin...Bundan sonra da bu kadar çabuk mu geçecek zaman? Hep bu yüz ifadesiyle bakakalacak mıyım geçirdiğim günlerin ardından? İlk tanıştığım günler dün gibi şu okulla, herbir dostumun ilk halleri dün gibi aklımda...Hepimiz başka yerlerden gelip burda birleşmiştik, aslında tesadüftü, imkansızdı, istese de gelemezdi birbirine bu kadar bağlı dostlar biraraya! Dağılışımızda biraraya gelişimiz kadar inanılmaz geliyor bana...Giderken dilşat demişti ki " Özlem seni nasıl bırakıp gideceğiz burdan?" sözlerini tamamlayamadı, ağladı...Benim de hiç aklıma gelmezdi birgün yollarmızı yolla bile olsa ayıracağımız. Ama oldu işte...Beş sene uzun zaman geçmez gibi geliyor insana ve üniversitede insan dersten çok yaşamı öğreniyor...Onyedi yaşından beri ordaydım ve kendime oluşturduğum yaşam, arkadaşlarım herşey güzeldi...Şimdi şaşkın şaşkın bakıyorum o günlere...Orda yaşadığım herşeyi seviyordum...Elimde resimler kaldı, kızların seslerinin yankıları kulağımda ve herbirinin bir eşyası evin her köşesinde...Yaşadığım aşkın sızısı...Şimdi başka bir hayat bekliyor bizleri, o hayatta da karşılaşmamız dileğimle tüm sevdiklerimle...

İstemeyerek

Kırarız birbirimizi, incitiriz İstemeyerek

Seviliriz reddederiz,

Severiz istenmeyiz,

İstemeyerek!

Değişmek gerek oysa büyümek gerek...

Düşlerimiz çocuk kendimiz çocuk!

Kaç aşktan, kaç dostluktan, kaç oyundan kovulduk

istemeyerek!

Kötü değiliz belki mızıkçıyız biraz,

Yalancı neşeler saçma neşelerle avunduk,

Kızdıkmı küstükmü hırçınlaşırız!

İstemeyerek, istemeyerek, istemeyerek...

Murathan Mungan

Kabullenmeliyiz herşeyin bir sonu var. Çocukluğunda, gençliğin de, yaşamın da hepsinin bir sonu var. Önemli olan mutlulukları tutmak elimizde. Her sona olağan davranarak ve her başlangıça umutla gülmsemek. Özlenmez, çekilmez, aranmaz hale getirdikten sonra günleri, ne anlamı var bunca yaşanmışlığın? Üzülmenin ne anlamı var, akan gözyaşları ne için? Birbirimize alışmışlığımızdan ayrıldığımızdan mı yoksa gerçekten birbirimizden ayrıldığımızdan mı? Ben sadece gideceğim ve ben sadece uzaklaşacağım ama sanırım aramızda unutanlar olacak hem de sonsuza kadar...Bir oyundan daha kovuldum işte hem de kovulduğum aşkın koru hala canımı yakarken...Değişmek gerek oysa büyümek gerek!!

Masal

Bir masal anlatıyorum;
pembeler içinde bir kız oturuyor deniz kenarında,
kenara çekilmiş müthiş bir veda gecesinin içinden
gözleri parlıyor, damlalar düştü düşecek
denizin kokusunu çekiyor içine
bir an dönüp arkasına bakıyor
bir önce ki masalda ayakkabısını düşürmediğinden mi ne?
prens bu masalda külkedisini yalnız bırakıyor...
son bir kez insanların arasına bakıyor kız ve tekrar denizin kokusunu duyuyor...
gecenin vedalaşma zamanı geliyor
sarılıyor dostlarına hep olduğu gibi...
veda ettiklerine mi içlensin veda bile edemediklerine mi...
saat oniki oluyor ve herşey eski haline dönüyor hayatında
masal eksik kalıyor, sonunu kimse bilmiyor!!!

Mutluluk

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan
Güneş kucağındadır, bilemezsin
Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür.
Ciğerine kuruludur orkestra, duymazsın
Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın...

William Shakespeare

Şimdi anlıyorum; bazen ben de dönüp arkamı gitmişim, görmemişim, görememişim seven gözlerdeki pırıltıyı... Yanıbaşımdaymış mutluluk, ben ise biraz daha yalnız kalmayı seçmişim, farkında olmadan... Senelerdir biriktirmişim her dakikayı aklımda, ama farketmemişim. Oysa hatırlayamadığım rüyalarımda gizlemişim duygularımı, açığa çıkartmamışım, farkettiğim anda da tuğlalar örmüşüm sevgimin önüne, sırf sana erişemesin diye!! Şimdi ise hergün birini kaldırıyorum o tuğlaların tek tek... Zor, ulaşılması güç, her parçası başka yere savrulmuş olsa da sevginin, yine de gideceğim o sevginin arkasından! . Çünkü biliyorum bir zamanlar yıldızları süpürmüştüm hayâlimizden!

ÇOCUK

İnsan bu kadar çabuk sevinip, bu kadar çabuk üzülürse ne denir ona? ÇOCUK:)

KİMSENİN İÇİNDEKİ ÇOCUĞU KAYBETMEMESİNİ DİLEDİM BUGÜN!

Elinde olan kaybetmediğin varsın dostluk olsun, umut olsun, hayalin olsun, yaşama gülümsemen olsun, aşk olsun...kaybetme yaşa, elinde tut! Yediğin

minik bir çikolatanın tadını unutma, baktığın gözlerde ki umudu, elini tutan dostunu, okşadığın kedinin sevgisini, yaşama çaba gösteren birinin savaşını ve galip gelmesini hayata...unutma!Gözyaşlarını gülümsemenle sil ve yeniden başla hep, hayatı taa içinde hisset, vara yoğa çabucak sevin, varsın çocuk kal hiç büyüme .......büyüme...hopla zıpla, gülümse hayata içini karartma, güneş parlıyorsa, bu sabaha da uyandıysan ve sevdiklerin de mutluysa; dert etme büyüme, çocuk kal, kocaman bir gülümseme fırlat hayata...

Uğur

Sınavlarda uğur getirsin diye bu sevimli böcek burda duruyor:) Sınavlarda ve hayatta uğur getirsin diye:)))) Bir yaz okulunda üstümden eksik olmuyordu bu böcekler, hatta "uç uç benim böceğim" demekten dilimde tüy bitmişti:)) Biraz hoyrat davrandım galiba bir daha gelmediler;)

YAZ

Yaz geldi...Mezuniyet kıyafetlerini aldı dostlar, ben vizelerden sonraya kaldım. Renk renk olmak istiyorum, yaz kadar cıvıl cıvıl ve mutlu... Hüzünlü olsada bazen dönüm noktaları, gülümsemek ve ışık saçmak istiyorum. Herşey iyi oluyor, tüm sıkıntılar bir gün bitiyor ve içimde endişe kalmasını istemiyorum. Bazen sıkışıyor duygularım beş dakika önce kahkaha atarken birden hüzün kaplayabiliyor yüreğimi ve denize çeviriyorum gözlerimi...Ufuklara bakıyorum aydınlık olduğunu hisssediyorum. Günler geçiyor ve güzel kılıyorum günlerimi gülümsemelerle. İçimizdeki sevgilerle yazı daha da ısıtıyoruz sanki ama bunalmıyoruz:) Bu günlerde hiç korkmuyorum seviyorum deli gibi:) Deli gibi gülüyorum, ağlıyorum, sonra konuşuyorum ama hiç susmuyorum:) Neyse ne akıyor içimden...sanırım sıkıntılarım, yorgunluklarım, endişelerimi eski mevsimlerde bırakıyorum. Gün bugün, yaz geldi... bir gülümseme belirsin dudaklarımızda hiç mi hiç gitmesin:))

Doğumgünü

Ne garip duygularla geçiririz şu doğumgünlerini...

Alınganlığın diz boyu olduğu günlerdir. Gece onikide uyuyacak olsan bile telefonunu açık tutarsın, saati kollarsın ara sıra, yalnızsan birilerini istersin yanında. Hediye almak hem mutlu hem mahçup eder seni, ne diyeceğini bilemez kekeler kalırsın. Hem hüzünlü hem mutlu geçer şu doğumgünleri, mesela çok hassaslaştığın için sim kartını kaybettiğine bile ağlayabilirsin:) Bazen hiç beklemediğin birinden mesaj alırsın, bazen gözünün içine baktığın kişi unutur gider tarihi...ki komik olan haddinden fazla üzülüp aynı zamanda fazla da sevinirsin doğumgününde bir de belli etmessin:) Yanında olmak isteyip olamayanları düşünürsün, hep biryerlere yakınken aynı zamanda bir yerlere de uzak olduğunu, uzaktan duyduğun bir sesin hüznünü ve sevincini, ara sıra unutabildiğin ama seni hiç unutmamış birilerini, hafızasına hiç seni almamış birilerini, seni mutlu etmek için çırpınıp duranları bir bir düşünüp anarsın...Herkesi anarsın doğumgününde, sanki senin hatırlanma günün değil de sevdiklerinin günüdür:) Anlarsın ki insan istese de yalnız olamaz...sevmeye ve sevilmeye muhtaçtır...

Yirmiki sene önce ayın yirmiikisinde bir mayıs sabahına gözlerimi açtığımdan beri beni düşünen, seven, bu dünyada yalnız bırakmayanlara ve dostlarıma sesleniyorum "sizi çok seviyorum" ve bu sevgiyle hayatımı güzel kılıyorum. İyi ki doğmuşum da sizlerle sevgiyi tatmışım. Bizim için güzel dileklerimi ise içimden diliyorum:)))

Fırsat

Bazen aylardır keşke olsa dediğin fırsat hiç beklemediğin bir anda ayağına gelir, ama mümkün olamaz değerlendirebilmen...Olacak eninde sonunda oluyor ama olmayınca da olmuyor işte:)

Ayrılık

Ne olucak bundan sonrası bakalım? Artık zamanı geldi ayrılmak lazım diyorum ama bunları yazarken bile boğazım da düğümlenen bir şey var...Okyanuslara açılmak istesem de, başka yüzler görmek istesem de, hayatımı başka bir yerde değişik ve yeni heyecanlarda görmek istesem de burda birşey var! Dostluk ...ve ne kadar inkar etsemde bir küçük aşk hikayesi...onlardan ayrılmak istemiyorum, kimisi kırık dökük olsada...

Borç

Kesişmez yollarımız ama şiirlerimiz karşılıklı...boğazımıza takılı kelimeler, gözler korkak...öylece kenara bıraktığımız iki ayrı aşk hikayesi...Benim seni sevmem ve senin beni sevmen...Kenara bıraktık, sahiplenmedik, yaşamadık...Acımasızlıksa ikimizde olabildiğince acımasızdık!

"Edebiyat acımasız kadınlara çok şey borçludur." Dedi Cezmi Ersöz üniversite şenliklerinde yaptığı konuşmasında...Ben de yazayım dedim bunu bloguma:)

DENGE

Aşkımda değişebilir, gerçeklerimde.
Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı,
Yan gelmişim diz boyu sulara.
Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum.
Hiç birinizle dövüşemem.
Siz ne derseniz deyiniz.
Benim gizli bir bildiğim var.
Sizin alınız al, inandım
Sizin morunuz mor, inandım.
Ben tam dünyaya göre,
Ben tam, kendime göre.
Ama sizin adınız ne ?
Benim dengemi bozmayınız.

Turgut Uyar

GÜLÜME...

Dışarda mükemmel bir hava var ve bugün anneler günü:)

Havayı da içimizi de ısıtan annlerimiz ve bugün.

Hayatım da annemin yeri apayrı, müthiş yalnız hissettiğimde, çocukluktan genç kızlığa ilk adım attığımda hatta şimdi koca bir kız olduğumda bile hep yanımdaydı ve yanımda olacak. Büyük bir saygı duymakla beraber çok iyi arkadaş olduğum bir insan annem. Bilmem nasıl anlatılır ki, küçücük bir bebeği dünyaya getirip büyüten, koruyan, seven, çok değerli bir duygu olan annelikten bile öte bizim aramızdaki ilişki. O benim dert ortağım...İçime güneşi doğuran, yaşadığım tüm olaylarda yanımda olan, gözümün içine en güzel bakan insan. İçimde var olan gücü ondan alıyorum ve umarım ona layık bir evlat oluyorumdur! Bir de istediğim var: Onun kadar mükemmel bir anne olabilmek...Daha fazla yazmıyorum( nazar değmez ya) değmesin diye:) Ve o çok sevdiğim insanın ellerinden öpüyorum ve anneler gününü kutluyorum. Daha nice anneler gününe annecim, bugün yanında değilim ama bilirsin ki arayı zaten hiç uzatmadan dayanamam gelirim. Bugünkü mükemmel hava, mis gibi kokan deniz senin günün olduğundan galiba;) kardeşçimle gezebildiğin kadar gez. En yakın zamanda görüşeceğiz ve biliyorsun ki SENİ DÜNYADAKİ HERŞEYDEN ÇOK SEVİYORUM :)))))))))

Karıştım...

Nereye kaçıyoruz biz bizle geliyoruz bağlı olduğumuz herşeyle birlikte...Görünmez ipler var ruhumuzu bağlayan kurtulamıyoruz. Hep özgürlük için kavga etti ruhlarımız oysa...

Dost kahkahalarıyla çınlar kahkahalarım içim içimi yesede...Hep gülmeye mi ihtiyacı var insanın? İnsan bazen deli gibi ağlatılmak isteyemez mi?

Herşey düzeldi kelimesinin altındaki "soru işareti" değişse basit - yalın "nokta" ile...sonra bahar yağmuruna bıraksak kendimizi gözyaşlarımızla birlikte ve en son içten bir gülümseme ile güneş ısıtsa bedenimizden çok içimizi...

Sıkışıp kalmak, beklemek , belirsizlik altında yalpalamak, düşmek, kalmak ve sonra yine düşmek...hayat bu kadar mı yani?

Vazgeçmek

Bu gece yazmak geldi içimden ama sözcükler dökülmüyor bir türlü... vazgeçiyorum...
Hem bir şeyler yazmak istemek, hem de beynindeki milyonlarca düşünceyi susturmak istemek zor bir ikilem...
Vazgeçtim; bu cümleden sonra başka bir cümleye daha geçmeyeceğim bu gecelik;)

Rüya

Dün gece bir rüya gördüm. Yalnız rüya olabilirdi bu, ama farkında değildim, gerçek sandım. Bir zamanlar rüyam değil gerçeğimdi oysa... yine de uyanınca bitmişti...

Hayat

Yaşayanların hepsi bir şekilde tutunuyor hayatın bir köşesine. Kimilerinin tutunduğu dal güçsüz ve yorgunken kimileri en sağlam dala kenetlenmiş fakat rüzgarın nerden ve nasıl eseceği belli değil. En sağlam dal belki yanlış yerde duruyor birileri kesip atıyor. En güçsüz dalı kimi öyle sıkı tutuyor ki düşme ihtimali azalıyor...Ne yaparsan yap hayatın değiştiremediğin bir akışı olduğu gibi aslında tüm kararların sana ait. Karmakarışık çözemediğin sorularla dolu hayat ve adil davranmıyor herkese...Bir gecede tüm planların ve senin için önemli olan unsurlar kayboluyor ve sonra bir şekilde yine planlar yapmaya başlıyorsun hayatın hakkında...Tutunmaya çalışıyorsun ve sonra yardım etmeye çalışıyorsun tüm tutunmak zorunda olanlara. Yeniden başlıyorsun nefes aldığın sürece...

Anlayamadığımız bir denge içinde dönüyor dünya ve biz bazen sadece izliyoruz bunu...Elimizdekileri bazen bile bile kaybederken belki bu bize birşeyler kazandırıyor bilmeden üzülüyoruz! Belki de o anda gerçekten kaybediyoruz bilmiyoruz...

Karışık birşey yaşamak, varolmak. Fazla düşününce insan işin içinden pek çıkamıyor:)

Sabaha Karşı

Hıdırellez için sabahın erken saatlerini bekliyorum. Annem birsürü gül almış. Biz gül ağacının köküne değil, vazonun altına sıkıştırıcaz dileklerimizi anlaşılan:) Ne önemi var ki? İnsanın bir dileği, bir umudu olduktan sonra...

Havalar serin halbuki bahar geldi artık. Endişeleri, korkuları, yorgunlukları alıp götürecek yeşeren her tomurcuk... Zamanı geldi...

Herkesin dilek dileğebileceği bir günün olması bence güzel çünkü inandıkça kurtuluruz çıkmazlarımızdan. Herkesin dileğinin kabul olmasını umarım...Kimse söylemesin ama, söyleyince olmazmış ya:P

Eskilerden

Bir akşam gözünde aşk tüterse,

geçmiş günler aklından geçerse,

kalbin bomboş ümitler biterse,

sen üzülme ben varım...

neler neler geçti kimbilir başından,

sevgi umdun hep başkalarından,

ağlama gidenlerin ardından,

o giderse ben varım...

zaman durdu sanki beklerken seni,

ben bir tek sevgiye bağladım kalbimi...

ayrılmam istersen hiç yanından,

çağırsan gelirim çok uzaklardan,

eskiden korkardım yalnızlıktan,

korkmam artık sen varsın...

Eski şarkıları çok seviyorum, yaşımın aksine galiba:))

Biz Meltem'le "bu bizim şarkımız olsun" dedik, dimi meloşum;))

Umut

Rüzgar ters yönde esiyor, yavaşlıyoruz...
Hayatta yanlış köşelerde duruyoruz, olabilir...
Herşeyi bırakıp gitmek bence çözüm değil...
Savaşıp doğru köşeye geçmek gerek...
Çekip gitmek doğru değil...
Kaybetmediğim bir umudum var, beni yaşama bağlayan...
Bir de köşem var, kaybedilmiş umutların hepsini bulup sakladığım ...
İsteyen gelip alabilir...

Bahar

Mis gibi kokuyor hava, yağmura bayılırım çocukluğumdan beri. Hele baharsa mevsim yağmurda ıslanıp tatlı bir esintiyle ürpermek yaşadığımı hissettirir bana. Su ile aramdaki güçlü bağı anlatmam için saatlerce yazmam gerekebilir zaten:)

Her canlı kendini yeniliyor, ne güzel... Bursa'da evimizin bahçesinde dayımın bir zamanlar ekmiş olduğu erik ağacı acele etmiş ve martta çiçek açmıştır bile! Şimdi küçük ve ekşi erikleri birileri koparmaya çalışıyordur. Beyaz güllerimiz anneler gününe yetişir herzaman, şimdi tomurcuklarını vermiştir. Burda sahildeki ağaçları da biryerlere taşıdıklarından pek göremiyorum çiçek açmış ağaçları özledim açıkçası küçük bahçemizi...Burda da deniz kokusu ve çiseleyen yağmurla bir de hiç beni yalnız bırakmayan pencere kenarındaki kuşların mutluluğuyla hissediyorum baharı. Bu arada İzmir'de güzelmiş...hele baharda. Artık yabancı değilim İzmir'e, annemle kardeşimle çok güzel vakit geçiriyoruz. E tabi oraya bahar çoktan gelmiş, sıcacık:) Ama biraz abarttım galiba her haftasonu da gidilmez ki beş saat yol canım:)

Gelmiş geçmiş tüm sıkıntıları unutmanın ve kendini yenilemenin tam sırası galiba. Sarsıldığın her olayda yıkılmadığın için şükrederek ve daha da güçlü devam etmeli...

Bursa'da anneannemin evinde ailemizin her ferdinin birlikte olacağı günü iple çekiyorum. Anneler günü olabilir belki:) Sonra doğumgünümde var, hatırlatmaya çalışmak gibi olmasın:P

Ağlamak İçin Gözden Yaş mı Akmalı?

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?

Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı?

Sevmek için güzele mi bakmalı?

Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?

Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?

Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı?

Hırsızlık; para, malmı çalmaktır?

Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı?

Solması için gülü dalından mı koparmalı?

Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı?

Öldürmek için silah, hançer mı olmalı?

Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?

Victor Hugo

Büyümüş...

Benimkisi genç kız olmuş! Güzelliğe bak...sen upuzun ömürlü ol e mi?:))))))))

Viraj

Hayat öyle dümdüz giderken neye uğradığını şaşıracağın bir viraj koyuyor önüne, afallıyorsun. Aslında o viraj orda seni bekliyor ama sen bilmiyorsun. Tepetaklak olmaktan ya son anda kurtuluyorsun ya da kurtulamıyorsun. Bazen eğri görünenler doğru, doğru görünenler eğri geliyor, herşey birbirine giriyor karmakarışık oluyorsun. Binlerce şükür ediyorum içimden, Allah sağlımızı, sevgimizi, huzurumuzu devam ettirsin yeter diyorum. Başka hiçbirşey istemek geçmiyor aklımdan. Sevdiklerim ve ben...hayatta ki tek gerçek bu değil mi?

MESAJ

" Hoyrat sevgilerin bize kattığı tek şey; Kolay incinirliğimizdir! Ve birtanem bil ki gerçek sevdiklerimize de verebildiğimiz tek şey bu! Onlar da kolay inciniyor, kolay incitiyor ve sonra gerçek sevgiye rağmen ACI ÇEKİYORUZ! Ama neden?"

Çok üzgün olduğum birgün aldığım bir mesajdı! Yine okuma ihtiyacı hissettim. Umarım birdaha hissetmem! Çünkü saman aleviyim, şimdiye kadar hiç gerekli yerde patlayamadım...Belki daha iyidir, gerektiği yerde patlayınca belki anlamı ve kırma daha derecesi daha fazla oluyordur! Belki daha kötüdür, böyle olunca seni hiçkimse anlayamaz...Bilmiyorum neden böyle oluyor? Evet ben görebilirim kendi hatalarımı, kabul edebilirim, özür dileyebilirim. Siz neden hep haklısınız anlamıyorum, hayır haklı değilsiniz hatta çok düşüncesiz ve kırıcısınız! Neden hep ben özür dilemek zorunda kalıyorum. Hayır bu sefer özür dilemeyeceğim. Böyle olacağınıza hiç olmayın daha iyi...

Seni Seviyorum Serpin

Yine garip bir olay geldi başıma. Beyaz bebeğime göz koydular! Hem o kadar ki sınav olurken yanıma gelip odasına çağırdı okulumuz sevgili hocalarımdan biri! Hamsterları ölmüşte. Kibar bir dille anlatmaya çalıştım derdimi ve sonuç olarak vermedim tabiki Serpin'i. Hocamız yetinmedi ve telefonumu-adresimi aldı, yani ziyaretçim olabilir ilerleyen günlerde tabi çalan telefona cevap verirsem:) Aslında kızamadım ona Canım'ın dediği gibi: "Penceren kadar ışık alırsın!" Hangi fakülteyi bitirdiğin hiç önemli değil birşeyleri anlamak için, anlamak için yalnızca anlamayı istemek gerekli galiba! Neyse ki gene de diğerlerinden daha anlayışlı biriymişte Serpin'e bağlandığımı ve çok sevdiğimi anlatabildim ona. Fakat benim anlamadığım bir nokta var: Eğer yavru kedi istiyorsanız sokakta birsürü üşüyen minik var, onlar canlı değil mi? Benimkinin başında taç var ise ötekinin yüzüne süt dökülmüş, hepsi tatlı bunların! Heves olduğunu bilmesem, tırmaladığında iki tokat atmayacağını bilmesem yine de vermezdim kimseye Serpin'i ama bu kadar da garip karşılamazdım bu olayı. Hayvan sevmek evinde en güzelinden bir kedi beslemek değil sanırım, aşık olmak en güzeline aşık olmak değil, en güzel evde oturmak değil mutluluk ve en iyi fakülteyi bitirerek öğrenilmiyor yaşam...ukalalık değil, bende henüz birşey öğrendiğimi savunmuyorum ki...öğreniyorum! Hocam' a yazmadım tabi bütün bunları(sıkıysa yazayım:)), bunlar sadece benim güzele güzel olduğu için aşık olanlar hakkındaki düşüncelerim...

Bir Dosta...

Ardıma bakmadan gitmek zor! Bu fenerin ucuna yürüdük; yağmurda, rüzgarda, baharda elimde pamuk şekerle...

Zaman herşeyi ne çok değiştiriyor değil mi? (Bugün bunu sen söylemedin mi : "değişmeyen tek şey değişimin kendisi." ) Değil fenerde yürümek sokakta bile yanyana gelmedik ne zamandır. Aşkımız mı öldürdü dostluğumuzu yoksa dostluğumuz mu engel oldu aşkımıza? Artık düşünmüyorum. Neyse ne güzeldi hepsi seninle...Şimdi şikayetçisin artık sana veremediğim dostluğumdan...Herşeyin bir bedeli var sanırım ve "onarılan herşey yamalıdır" sözüne bende bugün inandım. Ama yinede sana ne kadar daha göstermem gerekiyor bilmiyorum, ben senin dostunum ve hep öyle kalacağım!

Kardeşlik

Muhteşem birşey!

Özlemine dayanmak çok güç, çocukluğumuzdan beri yanyana uyumamız çok güzel...kahkahalarımız çınlar etrafta birlikteysek, iyice şımarırız kimseyi umursamadan değil mi?

Ama inanma sen bana, ikizler burcuyum ben! Unuttunmu "ellerim yağlıydı yanaklarını yağladım":))))) Aklımdasın ve biliyorum aklındayım. Sana bir sır vereyim mi? : Hayatımda hiç yalnız kalmadım ben:)

Sanki

Anladım ki birşeyi çok isteyince insan gece uykularını feda edebiliyormuş, anladım ki ne kadar fedakarlık edebilsen de kendinden isteğinin gerçekleşmeme ihtimaline katlanıyor ve sabırla bekleyebiliyormuşsun! Özleme, sıkıntıya, acıya günlerce katlandığının farkına varmıyor nefes almayı unutabiliyormuşsun ve alçak bir dala bir serçe konduysa, gözüne iliştiyse ve görebildiysen o korunmaz serçenin denizi donduran soğunda nasıl yaşayabildiğini...sen de yaşarsın! Kaygıyla değil umutla bakabilmeyi bazen başaramıyorum sanki!

Kartopu

Kar dışarda diz boyu ama ne gerek var dışarı çıkıp kar topu oynamaya, kar yağmasada benim kartopum var:) Hem üşütmüyorda sıcacık birşey. Burnuda pembe hem;)

İnsan

Deyince aklıma; kılına zarar geleceğini bilse dünyayı yakabilecek bir varlık aklıma geliyor. O kadar bencil ki dünyada bir tek, insanın yaşamaya hakkı varmış gibi davranıyor. Keşke biz de diğer canlılar kadar masum olabilseydik oysa en vahşi yaratık bile insan kadar zarar vermiyor. Keşke daha korunmasız olsaydık, keşke korunmak için çevreye saldırmasaydık, keşke daha kolay zarar görseydik ama bu kadar vahşi olmasaydık. Saçağın altına sığınmış bir kediciğin de senin kadar yağmurdan korunmaya hakkı var, ayağına dolandı diye tekme atamassın! Sen iğrenç kimyasallarınla dünyayı kirletirken bu zehirden hayvanlarında hastalanmaya hakkı var, toplayıp toplayıp yakamassın! Kılına zarar gelme ihtimalini bile göze alamıyorsun değil mi? Oysa dünyada kimbilir kaç tane canı hiçe saydın, üstelik birgün bunun bedelini ödemen gerektiğinde hiç kabul etmedin saldırdın, yıktın, yokettin! Haberlerde onüç ondört yaşında bir çocuk ağlıyordu geçen günlerde. Parasını biriktirip aldığı aylarca beslediği güvercinlerini vahşice öldürmek istiyorlardı." Onlar canım gibi benim" diyordu çocuk, "Ne olacak herkes birgün ölecek !"Güvercinlerin hasta olma ihtimali varmış. O kadar canımı yaktı ki o haber. Düşünüyorum belki gerekli ama emin değilim...buna destek vermek için bir kaç insani özelliğim eksik galiba ki şikayetçi değilim. Eğer gerekliyse de o çocuğun döktüğü kadar gözyaşıyı haketmiyor mu bu hayvancıklar? En azından diri diri gömülmemeyi haketmiyor mu? Öyle telaşlı ki insanlar bir an önce nesillerini tüketmeden rahat etmeyecekler kuşların. Adalet yok bu dünyada, eşitlik mi mümkün değil olması! Sadece bir kedi yavrusu koruma altına aldığım, tek avuntum. Ama ellerimdeki imzaları(tırmık izleri), dökülen tüyleri hep merak konusu. Organizma dediğin şey çok temiz olmayacak elbet, tıpkı senin gibi ama yok sen insansın incilerin dökülür ! Birgün gelsede birşeyler insana da böyle davransa anlarlar mı acaba? Bende hiç sıyırmıyorum kendimi, dünyaya masum bakabilmeyi hala unutturmaya çalışıyor insanoğlu hatırlayanlara...Ben de bıraktım cam kenarlarına ekmek koymayı, ne olacak sadece bir insanım işte. Yalnızca benim içim olup bitenleri bir türlü kaldıramıyor, hazmedemiyor. Bu dünyada sadece insanlar yaşamıyor!

İmdat!!!

Kitapların içine düştüm iki hafta çıkamayacağım.

Gitmek

Gerçeği bilmeden de vazgeçer giderim. Yeterki bu kentteki kalmam gereken zaman bitsin...Sonu sevmemden değil, artık yeni bir başlangıç istediğimden giderim. Kimse özlesin, üzülsün diye değil, unuttuğumu bile unutmak için giderim. Sabrımın sınırına geldiğimde, sevdiklerim eşyalarını bavullara doldurduklarında, yapacak birşey kalmadığında kimsenin hatırına kalmam giderim.

Sevgi

En çok inciten ve incitilen duygumda olsa, sebeptir benim yaşamıma anlam katmama... dil yalanlasa ne olur ki? Kendime söylediğim yalanlar içinde o söz de durur bir kenarda. İnanırsam koca bir yalan olur kalırım bu yalan dünyada... Bu yüzden asla inanmam bu manasız yalanıma!

Özlem

Annemin sevgiyle dolu bakışlarını, pazarları ev halkı ile sabah kahvaltısını ve Uğur'un masaya pati atmasını; Bursa'nın tanıdık kokusunu, anneannemin kalabalıktaki neşesini; dedemin önüne çay geldiğindeki keyfini; kardeşimin cıvıldak hallerini, bazen beni sinir etmesini, çocukluğumuzdan beri hep aynı yatakta uyumamızı; Can'ım ile sabaha kadar muhabbeti ve bayram seyranda herkesin neşesine neşe katmasını, ortanca teyzemin "aşk hayatın nasıl gidiyor" diye sormasını ve ardından ona bir sürü dert yanmayı, babamın sabahaları karga sesiyle şarkı söylemesini, Mudanya'da balık yemeyi ve bazen babamında neşesi tutup birer birada size alıyım demesini(çocuklara yani;)); Ahmet Vefik Paşa Tiyatrosu'nu, Ailece tatile gitmeyi, Karagöz'e kadar yürüyüp geri dönmeyi, annemle yaşadığımız alışverişte aşırıya kaçma pişmanlığımızı, birinin bana yemek pişirmesini, annemin temizlik yaparken herkesi evden kovmasını, İstanbul'daki yedi tane canı ve o canlara can katanları, Beyoğlu'nu, Feribotta kuşlara simit atmayı, tüm yaz tatillerini, ilkokul öğretmenimi özleyip dururken yıllardır şimdi düşündümde; dekanlıktaki ders kırdığımız günleri, hiçbir sebep yokken gece dörtte yatıp sabah derslerini kaçırmamızı ve sınav zamanları ikide uyuyup kalmamızı, kimse karışmadan istediğim yere gitmemi, istediğim saatte dönmemi, herkesin birine aşık olup ağlaşmasını, abuk subuk gezilere bile katılmamızı, günler boyunca gezip sınav günü çalışma şevkimizin gelmesini, bu evi, daima mutlaka birine aşık olmamı ve mutlaka imkansız aşkları seçmemi(imkansız değilse bile imkansız hale getiririm:)), fenerde sürü halinde yürümemizi,bulaşıkları biriktirmeyi, gecenin onbirinde elektiriklerim kesilince telefonumun da şarjı bitince kapının önüne kadar pijamalarıyla gelmiş dostları, ikidebir parti vermemizi, saçma sapan şeylere üzülmemizi, öğrenci dostu makarnadan nefret edişimizi, sınav günü birlikte çalışırken sapıtmamızı, aramızda yalnızca bizim anlayacağımız sözler bulunmasını, bir günde yüz resim çekmemizi, birinci derslere uyku ve aradan sonraki derslere çay yüzünden daima geç kalmamızı, burada tanıdıklarımı, tüm gülümsemeleri, bir çikolatayı on kişinin paylaşmasını, son sınıfa kadar herşeyi hafife almamızı, kızların evini taşırken o tavuk kokan kamyonun arkasında nasıl sıkıştığımızı(Allah'tan o zaman kuş gribi yoktu:)) , hayatı yaşayarak öğrenmeyi, cesaretimizi, endişelerimizi, gençliğimin en havai günlerini de çok özleyeceğim ben!

Şimdi de Serpin'i özleyeceğim. Nerede olursam olayım hep bir tarafım eksik kalıyor, aşklarım da hep özlem

üzerine. Nedir bu hayatımdaki özlem faktörü ? Kim bu özlem, nerden geliyor daima içime? Çık hayatımdan artık Özlem:)

Leonardo da Vinci

"Yavru kediler şaheserdir"

Bebek

Canım Serpinimle oynamaktan bıkmıyorum. Yığınla okunacak makaleler küçük sehpanın üstünde dururken ben Serpin bakalım hangi kalemimi yürütecek diye gözlüyorum. Nasıl bitmez bir enerjisi varsa, gerek bilgisayar kullanırken gerek ders çalışırken saçımla, burnumla oynuyor. Klavyede ise çok başarılı harikalar yaratıyor. Ben bir kenarda bir şeyler okumaya dalmasam hiç uyumayacak sanki! Dün gece futbol oynadık mesela kızımla ama o amerikan futbolunu tercih ediyor, topu tutmak en büyük amacı. Bir de topu yemeğe çalışmasa gayet güzel oyun olacak ama o kararlı minik dişlerini kaşımaya:) Bebek büyütmek ne güzel şeymiş. O büyük sorumluluğa değecek tek şey bir cana can vermek olsa gerek. Birazda olsa anlayabiliyorum çünkü bu beyaz peynir bana insan yavrusundan farklı gelmiyor. En güzel çağı şimdi bebeğimin. Umarım hep böyle sağlıklı kalır ve uzun ömürlü olur.

Bir tanıdığım anlatmıştı. Doğu tarafında bir köy evinde misafir olmuş. Doksan yaşlarında bir ninenin dizinde biblo gibi bir kedi yavrusu oturuyormuş. Doksan senelik ve bir aylık iki ömür yanyana... Kediyi eğilip sevdiğinde "derdimi alıyor kızım " demiş nine. Çok sevdiğim bir söz oldu bu benim. Her türlü sızıyı dindirir bu minikler.