Güneş kucağındadır, bilemezsin
Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür.
Ciğerine kuruludur orkestra, duymazsın
Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın...
William Shakespeare
Şimdi anlıyorum; bazen ben de dönüp arkamı gitmişim, görmemişim, görememişim seven gözlerdeki pırıltıyı... Yanıbaşımdaymış mutluluk, ben ise biraz daha yalnız kalmayı seçmişim, farkında olmadan... Senelerdir biriktirmişim her dakikayı aklımda, ama farketmemişim. Oysa hatırlayamadığım rüyalarımda gizlemişim duygularımı, açığa çıkartmamışım, farkettiğim anda da tuğlalar örmüşüm sevgimin önüne, sırf sana erişemesin diye!! Şimdi ise hergün birini kaldırıyorum o tuğlaların tek tek... Zor, ulaşılması güç, her parçası başka yere savrulmuş olsa da sevginin, yine de gideceğim o sevginin arkasından! . Çünkü biliyorum bir zamanlar yıldızları süpürmüştüm hayâlimizden!
Farketmek, farkında olmak fevkâlâde; ama, tuğlaları kaldırmaya başlamak, fevkâlâdenin de fevkinde, anlıyor musun?
YanıtlaSilAslında komik ! Yani kendi ördüğün tuğlalarla uğraşıyorsun.. Oysa, öte yanda daha ne duvarlar var başkalarının ördüğü ve yıkılmayı bekleyen.. Üstelik daha onları farketmedin bile... O-hoo! Çok çalışman gerek çook! :D
YanıtlaSilBen bu dersi bıraktım ya seneye alırım tekrar:)
YanıtlaSilBelki tuğlaları biriyle örmüşümdürde beraber yıkıyoruzdur olamaz mı:)