12 Ağustos...tarihe bakıp bakıp, bugün birşey mi vardı dediğin günler vardır ya, dün öyle bir gündü...Telefonum sinyal verene kadar da anlayamadığım günün ne önemi olduğunu...Çay bahçesinde ders çalışıyorduk, sıcaklardan evde durmak mümkün değildi, açık hava keyfimizide yerine getirmişti ve birden bir mesajla kaldırdım kafamı önümdeki notlardan. "Tam bir sene önce şu anda nerdeydik, düşün bakalım bulabilecek misin?" yazmıştı Yalçın ve hemen arkasından telefonum randevu sinyalini verdi, bir yandan mesaja cevap verirken bir yandan da Melek' i aramak için acele etmeliydim! Çünkü biz bir sene önce 12 Ağustosta hepimiz aynı saate telefonlarımızı ayarlamıştık, çok güzel bir geceydi ve hatırlamak istedik hep...Üçümüzde çok duygulandık ve tahmin ettiğimiz gibi üçümüzde ayrı yerlerdeyiz...Dün o bahanede ki geceye en yakın bendim çünkü ordaki müzik sesi yetişiyordu kulağıma kristalde otururken...O günleri özlüyor ve dostlarımı seviyorum...
Bir hafta önce Melekle birlikte Bahane'de gitar dinlerken birden gözlerimiz kocaman açılmış ve o gün ne zamandı tarihine bakalım demiştik! Telefonlara baktığımızda daha bir hafta olduğunu gördük, ama zamanı gelince hatırlatan yine telefonlarımız olmuştu:) Biz bundan sonra bu günü kutlayacağız;) Çünkü öyle günler gelecek ki hepimiz hayatın içine dalmış olacağız ve ummadığımız bir anda telefonumuzun sinyal vermesi ve belki de çoktandır bir türlü aramaya fırsat bulamadığımız dostumuzu aramak için elimizin telefona gitmesi ve ummadığımız anda onun hayatındaki değişiklikleri ve mutlulukları dinlemek, muhabbetimizin kaldığı samimiyetle akıp gittiğine tanık olmak... güzel olsa gerek:) Hatırlamıyorum hangi uyruk olduğunu, belki İngiliz bir aileydi, internette dolaşıyordu mail; her sene aynı gün, aynı anda, aynı yerde, bir resim çektiriyorlardı ve bunun albümü dolaşıyordu mail kutularımızda...Zamanın insanı nasıl değiştirdiğini onlar resimlerde görüyordu. Biz ise o değişimleri o gün birbirimiz görmesekte hayal edeceğiz galiba...Sizi seviyorum dostlarım...
