Büyümek

Annem bugün anneannemlerde iki yaşına basmış küçük bir kız çocuğunun resmini bulmuş (bilin bakalım kim:)). Küçücük elleriyle kocaman bir bıçakla pastasını keser gibi yapıyormuş doğumgününde kız çocuğu, sanki öyle hep ufacık kalacakmış gibi duruyormuş resimde:) Annem hemen cebine atmış tabi resmi:) Öyle bir anlatışı vardı ki telefonda içim ısındı... Bize olan özlemini, ona duyduğum özlemi yineledim. Özlemle karışık bir mutluluk aktı içime. Annem nasıl büyüdüğümüze inanamıyor ve işin ilginci benim bir tarafım o küçük çocuktan oluşuyor, pek büyümüş gibi gelmiyorum kendime, sanki hep içimdeki çocukla yaşayacakmışım gibi hissediyorum. Uzun zamandır uzak yaşıyorum evden okul nedeniyle, buna alıştım. Ne yalnızlık ne de korkularım güçsüz bir hale getirmedi beni ama o küçük kız çocuğu gibi annemin kucağını özledim hep. Hala da özlüyorum, belki bir o kadar da şımartılamak istiyorum bazen:) Silik değil çocukluğum hafızamda, o minikkızı hatırlıyorum dün gibi. Sevgiyi bolca hissettim çocukken de herzaman olduğu gibi...Ve şimdi o doğumgünümde çekilmiş, dalgalı saçlı, minik halde olduğum resmim düşündürdü bana bunları. O resme özlemle bakan annemi ve babamı çok seviyorum çok...Nasıl mı geldik boya annecim? SEVGİNLE, SEVGİMİZLE:)