Az önce düştü sevdiğim tanıştığımız, bir aşk büyütüp yetiştirdiğimiz küçük kentin yollarına...İyki büyütmüşüm içimde aşkını, iyki sevmişim, açılmadan önce belki bir nebze kırılmalı yürek, kırılmalı ki büyümeli, kırmamasını öğrenmeli...Şimdi alabildiğine seviyorum işte, yüzünün her zerresini, bana her bakışını, ellerimi ısıtmasını, gülümsemesini gözleriyle... ve korkuyorum, insan çok mutluyken mi çok korkar...Hazinem gibi o benim neden mi? Aylarca, yıllarca tek bir kelimesini defalarca düşündüm, bir mesajını defalarca okudum, çok hastayken bile bir dakika yüzünü görebilmek için yerimden kalkabildim, sınavımdan kaldım, ağladım...Sonra dedim ki yapma kükedisi senin masalın bu, hep külkedisi kazanacak değil ya vazgeç! Vazgeçemedim! Şimdi yanımda, içimi titretiyor her bakışıyla...Her bakışını hazinem gibi saklıyorum, masal kahramanı gibiyim dimi? Öyleyim biliyorum hatta Türk filmlerinden çıkmış gibi gözüküyor da olabiliirm:) Olsun ben hep sevdim ki Türkan Şoray'ın buğulu gözlerini:) Özlediğim aşka bıraktım kendimi...Şimdiye kadar neden bırakmamışım ki? Birine bağlanmaktan ürktüm hep ve işte bağlanıyorum, düğümler sıkı ve korkunç değil güzelmiş bu, bileklerimizi değil yüreklerimizi zincirliyoruz...Seviyorum, alabildiğine seviyorum ve şimdi tanıştığımız deniz kokan kente uğurladım onu, özlemek bile güzel... Seni için ağladığım sokaklara selam söyle aşkım , de ki:yanındayım artık, ağlamaklı değil külkedisi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yorumlar