İçimin sesleri

İzmir'e yağmur yağdı bugün, bitmek bilmedi gök gürültüsü, sıkıntıksından belliydi havanın, içim gibi ağladı...Güzel şehir burası, kordonda yürüyüşler, karşıyakaya vapurla geçişler, insana verdiği bi huzur var. Oldum olası sevdim denizin kokusunu içime çekmeyi.

Yazdıklarımı draft ediyorum bazen, aslında kimsenin okumasını istemediğim şeyleri yazıyorum buraya, insan içinin burkulmasını ya da boş ümitlerini, hiç söylemek istemediği öfkelerini neden birileri okusun istesin ki? Demek herkese rağmen biri var, beni duymasını istediğim, kimbilir:) Herkesin herkese içten içe küstüğü bi yer vardır ya; ben burda yazarak hep ebeleniyorum:) aslında hiç istemiyorum ama gücüm yetmiyor her kırgınlığı ya da umudu içimde tutmaya...

Yeni bir şeylere tutunmaya çalışırken prosedürler yüzünden yolculuk yapmak zorunda kalıyorum sıkça, şu okuldan bi el etek çeksem daha huzurlu olacağım ama üç ders kadar daha dayanmam gerekecek işte...Bir yolu geride bırakıp yeni bir yaşama başlarken eskiler kendini unutturmuyor bazen, rafa kaldırsam da bırakamıyorum tozlansın, arada bir tozunu alıyorum...

Bırakalım düşünmeyenler düşünsün bazı şeyleri, düşün-üzül nereye kadar ki? Peşimi bırakmayan tutkularıma son veriyorum çünkü çabalarımı hiçe sayıp beni yerimde döndürüyorlar aslında buna hiç izin vermemeliydim! Aşk dediğimiz şey belkide odak noktamızı bulanıklaştırıyor sadece, bilmiyorum bilmiyorum...Bazen bir gülümseme tüm kızgınlığımı alıp götürüyor.

Bunların yanında yeni bir eve, yeni bir şehre taşınmış olmaya alıştım, evimizi çok seviyorum tabii evimizi paylaştığım kardeşimi çokçok:)